Beste Tertio-lezer, hoewel hij nog maar 36 is, kan Bruno Spriet toch al bogen op heel wat ervaring met managementwerk. Zijn recente overstap naar de functie van secretaris-generaal van de Belgische bisschoppenconferentie is historisch, want daarmee staat voor het eerst een leek aan het roer van dat coördinerende orgaan. "Door bewust voor een leek te kiezen, toont de bisschoppenconferentie symbolisch dat onze Kerk synodaal is, een Kerk waarin leken, priesters en bisschoppen allemaal samenwerken.”
In Congo trekken de Opwekkingskerken steeds meer gelovigen. Alleen al in de Congolese hoofdstad Kinshasa zouden er zesduizend zulke charismatische Kerken zijn, maar ook in alle andere steden zijn in bijna elke straat hangars te vinden waar luide, opzwepende muziek klinkt en waar op alle uren van de dag en zelfs nacht wordt gezongen en gedanst. Een ooggetuigenverslag schetst een beeld van de rol die de Églises de Réveil spelen in de uitbuiting van de bevolking. Vraag is ook: wat doet de katholieke Kerk?
Verder in dit nummer
Luc Terlinden (1968) werd zondag in de Mechelse kathedraal tot bisschop gewijd. Hij nam er bezit van de aartsbisschoppelijke zetel als opvolger van kardinaal Jozef De Kesel. Hij werd er tijdens een levendige viering enthousiast onthaald. Voor de Belgische kerk was het een warm familiefeest dat vreugde en verbondenheid uitstraalde.
Een blauwe maandag in een winkelstraat in Gent. “Zo ken je me nog niet hé, schatteke. Ik laat niet met me sollen”, schreeuwde de man. Daarvoor had hij een voorbijganger die hem op zijn onbeschoft gedrag had aangesproken, een klap in het gezicht gegeven. (Hopelijk heeft zijn ‘schatteke’ ondertussen haar conclusies getrokken.) Ordinaire straatgevechten, haatdragende teksten op de sociale media, automobilisten die hun middenvinger opsteken, hondenpoep die schaamteloos voor iemands deur wordt achtergelaten, ordehandhavers en zorgverleners die de huid vol worden gescholden. Bijna dagelijks krijgen we met zulke vormen van onbeschoftheid en asociaal gedrag te maken. Worden we agressiever, asocialer en onbeleefder?
Leerkrachten godsdienst zijn erg tevreden over hun beroep. Dat blijkt uit een studie van de faculteit Theologie en Religiewetenschappen van de KU Leuven onder leiding van Didier Pollefeyt. Factoren die die tevredenheid onder druk zetten, komen voornamelijk van buitenaf: “De directie kan een sleutelrol spelen in het verdedigen van de waarde van het vak naar de buitenwereld toe”, stelt Pollefeyt.
‘Zorgen voor elkaar’ is het motto van Musica Divina, het najaarsfestival van Festival van Vlaanderen Kempen dat plaatsvindt in Kempense abdijen, begijnhoven en kerken. De inmiddels elfde editie loopt van 21 september tot 8 oktober. Tijdens de openingsweek staat het thema van de beschermengel, zorg voor de overledenen en zorg voor zichzelf centraal.
In Vaders en zonen vertelt Ivan Toergenjev over de strijd tussen twee generaties in het Rusland van de 19de eeuw. De zonen stellen alles radicaal in vraag en betrachten een maatschappelijke revolutie die vooral het lot van de boeren – lijfeigenen – moet verbeteren. Ook in Duitsland staat een generatie zonen op tegen de vaders. Ze gaan de geschiedenis in onder de naam Frankfurter Schule.
Joachim Rego is al elf jaar generaal overste van de passionisten. Hun hoofdklooster bevindt zich in Rome op een plek waar in de eerste eeuwen christenen leefden en de marteldood vonden. Rego verplicht zichzelf daaraan te denken telkens wanneer hij de kloosterkerk betreedt. De Birmees migreerde als vijftienjarige naar Australië en is inmiddels in meerdere landen thuis. Hij getuigt over wat zijn levensweg hem bijbracht.
In een toevallig gesprek met een vriendin over wat we in de samenleving allemaal zien gebeuren, verwees ze naar twee toepasselijke werken van hedendaagse wetenschappers. Het boek Borderline Times van psychiater Dirk De Wachter, waarin de vraag wordt gesteld of wij collectief op weg zijn naar ziekte en ongenoegen. En een boek van de Zweedse gedragswetenschapper Thomas Erikson met de titel Omringd door narcisten, over hoe het ego steeds meer overheerst in het omgaan en de relaties met anderen. Wat onvermijdelijk zijn weerslag heeft op alle segmenten van de samenleving. En dan kan je alleen maar besluiten dat we niet op goede weg zijn.
Dichter Vera Steenput (1961) pleit met haar debuutbundel Sterke schoenen voor een samenleving gebaseerd op wat mensen bindt en verbindt. Ze had een rijkgevulde loopbaan als leerkracht Nederlands voor volwassen anderstaligen. Al van jongs af gaat ze conflicten uit de weg en probeert ze in plaats daarvan de dialoog aan te gaan. Haar bundel illustreert die levenshouding.
