Beste Tertio-lezer! Wat zegt kledij over wie je bent? Vandaag drukken kleren onze persoonlijkheid uit, maar dat was niet altijd zo. Tertio brengt deze week een originele kijk op het fenomeen mode als spanning tussen individu en samenleving. We gaan op weg met modesociologe Aurélie Van de Peer en onze redacteur bezoekt voor u de fascinerende modetentoonstelling Mirror Mirror in het Museum Dr. Guislain in Gent.
We spreken ook met Veronique Joosten, directeur Mensenrechten bij de FOD Buitenlandse zaken. “België botst als verdediger van de mensenrechten boven zijn gewicht. De groten waarderen ons omdat we ons zo smijten.”
Verder in dit nummer
Acht rondes aan sancties en handelsbeperkingen, een VN-resolutie die Rusland veroordeelt: Rusland lijkt geïsoleerd te staan op het wereldtoneel. Maar is dat wel zo? Rusland richt zijn blik op het oosten.
Geconfronteerd met een nijpend gebrek aan wat men in die tijd ‘algemene vorming’ noemde, opperde de Amerikaanse academicus, politicoloog en cultuurfilosoof Allan Bloom in de jaren 1980 een canon van klassiekers op te stellen die je moet hebben gelezen, wil je niet als een cultuurbarbaar worden beschouwd. Zijn idee paste in de tijdgeest. Door de razendsnelle ontwikkelingen binnen de natuurwetenschappen, de technologie en de informatica, kwamen de humane wetenschappen in de verdrukking. Dat riep vragen op over de rol van de universiteiten. Blooms bestseller uit 1987, The Closing of the American Mind, leest dan ook als een stevige kritiek op het Amerikaanse academisch onderwijs en waarschuwt scherp voor een nakende, grote crisis van het westerse denken.
In een samenleving zonder zondebesef is geen ruimte voor vergeving, stelt Mark Van de Voorde. Maar wanneer het geweten werkloos wordt, dreigen volgens hem onze vrijheid en verantwoordelijkheid te verstikken in een overvloed aan maatschappelijke regelgeving, die op haar beurt de democratie aantast.
De begrafenis van een goede bekende in Frankrijk, in een streek waar je nog dorpen en stadjes ziet, knusjes geschaard rond hun kerkjes. Hier en daar is er nog een actief parochieleven. Vroeger werden mensen meestal begraven waar ze gewoond hadden. Zo kon elke gemeenschap afscheid nemen van haar overledenen, dikwijls trouwens in de lokale kerk. Nu gaat het anders. De regio heeft een modern crematorium met fraaie ruimtes voor onthaal en bezinning, voor alle gemeenten.
In het onderwijs is stilte geen eenduidig gegeven. Doorheen de geschiedenis werd stil zijn op school anders opgevat en aangewend. Dat toont Pieter Verstraete aan in zijn recentelijk verschenen boek Stilte in de klas. Een geschiedenis van de pedagogische omgang met stilte op school.
Hij wou zijn best doen om geen kunstenaar te worden, zoals hij zelf ooit vertelde, want kunstenaars hadden niet zo’n beste reputatie in het Vlaanderen van halverwege de 20ste eeuw. Maar leven zonder tekenen of schilderen was voor priester Jan Soens geen optie. Hij moest datgene wat hem trof, gestalte geven en zou zijn vrije tijd aan de kunst wijden.
Tijdens de coronapandemie bleef de liturgische creativiteit her en der niet beperkt tot het streamen van de eucharistieviering. Met het 67ste Liturgisch Congres dat ze op 14 en 15 november in Blankenberge opzetten, hopen de Interdiocesane Commissie voor de Liturgie (ICL) en het Centrum voor Christelijk Vormingswerk (CCV) een vervolg te breien aan die kleine boost van allerlei vormen van huisliturgie in coronatijden.
Een ontmoeting met Chiara Amirante, de stichtster van de gemeenschap Nuovi Orrizonti, tekende het leven van Tonino Catalano (1968) die een moeizame weg ging als zoekende jongere. Via haar kwam hij in 1993 contact met het Romeinse straatleven, waar ze Gods liefde wilde brengen. Zijn plan om acteur te worden, veranderde in een verlangen naar het missionaire priesterschap binnen de gemeenschap.
