Verborgen leven in de woestijn draagt heilige vrucht
Charles de Foucauld (1858-1916) mag sinds 24 april 2001 officieel “eerbiedwaardig” worden genoemd. Op 13 november 2005 volgde zijn zaligverklaring. Na de erkenning van een tweede mirakel dat aan hem wordt toegeschreven, wordt hij op 15 mei nu ook opgenomen in de lijst van heiligen. Een heilig boontje is hij alleszins nooit geweest. Tertio nr. 1.160 van 4/5/’22 belicht zijn persoonlijkheid, levensloop en onverhoopte spirituele erfenis.
Gewoonlijk roept de naam van Charles de Foucauld het beeld op van de magere kluizenaar met doordringende blik die in een eenvoudig wit kleed het leven van een woestijnvader leidt, en niet dat van de jonge burggraaf die zich, zelfs ondanks de vrouwen die hij makkelijk kon krijgen, rot verveelde in het onbezorgde leven als dandy, een estheet die zo zwaarlijvig was dat hij de bijnaam “het varken” kreeg – de militaire school van Saint-Cyr beschikte niet eens over een uniform in zijn maat. Dat dubbele beeld tekent De Foucaulds persoonlijkheid: ver onder de middelmaat in de routine van het gewone leven van alledag, maar in staat tot bovenmatige uithouding, een ijzersterke wil en uitzonderlijke werkkracht wanneer de omstandigheden hem ertoe uitdaagden.
Wat bij uitstek reliëf bracht in zijn monotone leven en hem ver boven het gemiddelde deed uitstijgen, was het hervinden van het geloof van zijn kindertijd. En aan zijn korte militaire loopbaan houdt de twintiger een blijvende liefde voor Noord-Afrika over. Het geloof van vrome moslims heeft hem diep geraakt. Tijdens een pelgrimsreis in het Heilig Land voelt hij zich sterk aangesproken in Nazareth. Het verborgen leven dat Jezus er als kind bij zijn ouders leidde, wordt een grondmotief van zijn spiritualiteit.
In 1901 wordt hij gewijd tot priester “voor de Sahara”. Ruim 4 maand later vestigt hij zich in Beni Abbès, een oase in zuidelijk Algerije. Het is een leven van intens gebed, gastvrijheid, medische en andere zorg voor de mensen en koppige strijd tegen de slavernij. In augustus 1905 vertrekt hij naar Tamanrasset, een plek op bijna 2.000 kilometer van Algiers, 700 kilometer verwijderd van de dichtstbijzijnde Franse legerpost. De droom van een verborgen leven wordt in Tamanrasset onbarmhartige realiteit.
Op 1 december 1916 vallen leden van het geheime Senoussiagenootschap Tamanrasset binnen en nemen De Foucauld gevangen. Hij wordt doodgeschoten door de jongeman die hem bewaakt. De laatste woorden van de toekomstige heilige waren in het Tamachek, de taal van de Toearegs wier broeder hij was geworden: “baghi n’mout”, “ik ga sterven”.
Abonneer of vraag een proefnummer op www.tertio.be
